Kino həvəskarı kimi mənim də balaca arxivim var. Elə filmlər var ki, onları məhz rejissora görə almışam, bəzilərini isə musiqisinə görə seçmişəm. Həmin filmlərdən aldığım təəssüratı sizinlə bölüşmək istəyirəm. Siyahı tam deyil, yalnız 7 ekran işini təqdim edirəm.
The Last Samurai (2003)
Sonuncu SAMURAY, mən bu sözü böyük hərflərlə yazıram. Film amerikanın yapon mədəniyyəti üzərində çaldığı qələbədən bəhs edir. Hər halda mən filmin mənasını belə başa düşürəm. Bəli, Yaponiya əsrlərlə qoruduğu mədəniyyətini itirir. Sonda sonuncu SAMURAY qalır. Ancaq beynimdə hələ də bir sual dolaşır. Görəsən nə üçün sonuncu SAMURAY amerikalı düşməni ilə dostlaşır. Görəsən rejissor tamaşaçıya nəyi çatdırmaq istəyirdi. Dostluq? Xeyr. Əlbəttə ki, rəqibə hörmət! Məhz buna görə mən yapon ruhunu sevirəm. Heyif… mədəniyyətini döyüş fəlsəfəsi üzərində quran Yaponiya artıq tarixdə qaldı… Samuray və nindzaların qədim diyarında indi yalnız müasir Yaponiya var.
***
KİKA (1993)
Kika bildiyimiz adi müxbirdir. Bu film müxbir işinin mahiyyətini açır. Bu film material əldə etmək naminə hər şeyə gedən müxbirlər barədədir. Əsərin qəhrəmanı Viktoriya Abril başına taxdığı kamera ilə həbsxanadan çıxmış və uzun illər qadın bədəni görməyən bir “playboy”un ilk gördüyü qadını 20 dəqiqə zorlamasını lentə alır. Filmin sonunda o, dəhşətli bir qətlin qurbanına çevrilir, amma müxbirliyindən qalmır. Söhbət Pedro Almodovarın KİKA lentindən gedir.
***
Pulp Fiction (1961)
“Kriminal Qiraət” Tarantinonun pik nöqtəsidir. Sonrakı filmlərində Tarantino o qədər də hiss olunmur. Başqa sözlə “Şərəfsiz əclaflar”, “Ölümün sübutu” və ondan sonra gələnlər Tarantino imzasını göstərmir. Amma qayıdaq “Kriminal qiraət” filminə. Tarantino onu çox özünəməxsus yumor hissi ilə çəkib. Gül və coş… Homoseksual tərəfindən təcavüzə məruz qalan və axırda samuray qılıncı ilə qısasını alan Brus Villis, rəisin arvadını restorana aparan və axırda onu “peredozirovkadan” xilas edən Con Travolta və təsadüfən revolverlə beyni dağılmış qaqaşın qanını təmizləmək üçün köməyə gələn mənasız Vulf. Filmdə səslənən musiqi elə bil barama qurdunun ipək örtüyüdür. Başqa sözlə musiqi ilə təsvir bir-birlərini gözəl tamamlayır. Eşit və coş…
***
Mortal Kombat (1995)
Məktəb vaxtlarımda dərsdən qaçıb SEGA-da “Mortal Kombat” oynayardım. Bütün uşaqlar kimi mən də Sub-Zero ilə rəqibimi dondurur, ya da sevmədiyim Lyu Kang-ın ayaq hərəkətləri ilə oyunçuları şillələyərdim. Sonradan Mortal Kombat filmi çıxdı. Filmi görəndən sonra Scorpion mənim ən sevdiyim qəhrəmana çevrildi. Onun döyüş səhnəsini o qədər xoşlamışdım ki, məşq yoldaşlarımın üzərində tətbiq edirdim. Həmin vaxtlar Mortal Kombat musiqisi dəbdə idi. 90-cı illərin uşaqları bu mahnını eşidib.
***
Kill Bill (2003-2004)
Kventin Tarantinonun möhtəşəm “Kill Bill” ikihissəli filminə baxmaqdan bezmirəm. Tanakanın öldürülməsi ən sevdiyim səhnələrdən biridir. Klan başçısı, çəpgöz Oren İşi pafoslu nitq söyləyəndən sonra Tanakanın başını samuray qılıncı ilə üzür. Onun sözlərini yapon dilinə çevirən tərcüməçi isə səhnənin duzu, istiotu bir də sarıköküdür. Filmin pik nöqtəsi əlbəttə ki, Uma Turmanın 100 qara paltarlı döyüşçünü samuray qılıncından keçirmə yeridir. Qırğın gözəl musiqi, qılınc səsləri və adam iniltiləri ilə müşayiət olunur. Filmdə maraqlı səhnələr çoxdur. Həmin saundtreklərə qulaq asanda məndə Brus Lini xatırladan Uma Turmanın sarı geyimi yada düşür… Bəs sizdə?
***
Sin City (2005)
Bu film insandan sağlam ürək və güclü sinir sistemi tələb edir. Yadımdadır ilk dəfə baxanda özümü birtəhər hiss edirdim. Maşında yol gedərkən ölmüş bir adamın sürücü ilə söhbət etməsi sizin üçün normaldı? Şəxsən mən şüuraltı şok keçirirdim. Amma ikinci dəfə “Günahlar şəhəri”nə (Sin City) ailəvi baxdıq. Evdəkilər qorxsalar da gözlərini ekrandan çəkmirdilər. Film ağ-qara rəngdə çəkilib, orda yalnız qan, bir də Sarı əclaf adlı bir məxluq rənglidir. Musiqisi adamı vahimələndirir, ssenari qəddardır. Amma sonuna qədər baxa bilmədik, sinirlərimiz tab gətirmədi…
***
The Warriors (1979)
“The Warriors” çoxları üçün darıxdırıcı görünə bilər, amma mən qəribə şeyləri sevirəm. Təsəvvür edin əhalisi ancaq quldur dəstələrindən ibarət olan təkəmseyrək şəhər. Hər dəstənin öz dəst-xətti, öz geyimi, özlərinə uyğun silahı var. Kimisi beysbol dəyənəyi ilə vuruşur, kimisi də əlinə bıçaq alıb rolik sürür. Utopik bir filmdir. Əsas mövzuda istifadə olunan mahnı disko ilə rokun qarışığına bənzəyir. Bu mahnı ilə 80-ci illərin diskotekalarında olduğu kimi rəqs etmək olar. Bəzi səhnələrdə müəmmalı, sirli bir az da futuristik saundtreklər səslənir. Buyurun dinləyin.